در گفت و گوی مجله اخبار صنعت چرم و کفش با سمانه سلطانی مرور شد: در حوزه تولید کیف، رقابت سخت است
سمانه سلطانی فعال حوزه کیف ۴۴ ساله و دارای دو فرزند است. وی از سال ۱۳۹۰ و پس از کار روی لباس، وارد حوزه تولید کیف شده است. سمانه سلطانی در گفت و گو با مجله اخبار صنعت چرم و کفش عنوان کرد: کار خود را از سال ۱۳۹۰ آغاز کردم و تا پیش از آن مزون لباس عروس داشتم و با مادرم لباس عروس خياطی می‌کردیم. پس از مدتی وارد حوزه کیف‌سازی شدم. یکی از آشنایان تولیدی کیف داشت و به‌دنبال چرخکار در حصارک کرج بود. من علاوه بر کار مزون در وقت‌های آزادی که داشتم، برای آنها کار انجام می‌دادم. پس از مدتی متوجه شدم که باید کار کیف را همان‌جا و در کارگاه انجام دهم. کیف چرم زنانه تولید می‌کردند، پس از مدتی مزون لباس عروس را جمع کردم و وارد حوزه کیف‌سازی شدم و حدود دو سال کار کردم. پس از آن با مارال چرم و آقای حسینی‌خواه آشنا شدم و حدود دو سه سال هم چرخکار آنجا بودم. بسیار تلاش کردم که به صنف لباس‌دوزی برگردم، اما نشد و خوشبختانه به اینجا رسیدیم که خود ما مجموعه کیف‌دوزی در تهران، میدان امام حسین، نزدیک پل چوبی دایر کردیم.
تولید کیف تمام چرم اداری
سلطانی در ادامه خاطرنشان می‌کند، هم‌اکنون کیف‌های تمام چرم اداری درجه یک تولید میکنیم. سعی میکنیم تولیدات تمیزی داشته باشیم و از نخ و رنگ باکیفیت استفاده میکنیم. وی ادامه داد: همکاران چند نفر را برای فروش به ما معرفی کردند و هم‌اکنون با آنها همکار هستیم. چند مشتری خاص داریم. مزدی‌دوزی هم انجام می‌دهیم. در کل هم تولید داریم و هم سفارش می‌گیریم. با بنکدار و مغازه‌دارها هم کار میکنیم. البته به فضای مجازی چندان وارد نشده‌ایم.
اين فعال حوزه کیف در پاسخ به این پرسش که مدل‌های خود را از کجا برمی‌دارید، گفت: چند تا طراح مدل برای ما طراحی انجام داده‌اند و چند مدل را نیز همکاران به ما دادند. گاها مشتری‌ها یک مدل خاص می‌خواهند که ما برایشان می‌سازیم.
سلطانی درباره مسائل حوزه کیف‌سازی عنوان کرد: ما در این صنف از جای خاصی حمایت نمی‌شویم و تسهیلاتی دریافت نمی‌کنیم. من جواز کسب را نیز با کلی دوندگی و هزینه گرفتم با این حساب که بتوانم وامی بگیرم تا بتوانم برای کار ابراز تهیه کنم که نتوانستم وام بگیرم، اما جالب است که باید مالیات پرداخت کنم.
وی افزود: مسئله دیگر، کم‌لطفی مشتریان است، تهیه مواد اولیه، ابزار و نیروی انسانی و تمام هزینه‌های کارگاه به‌صورت نقدی پرداخت می‌شود، اما مشتری‌ها بابت خرید از ما، نقدی پرداخت نمی‌کنند و کار با چالش روبرو می‌شود. از سوی دیگر، مشتری توقع دارد که قیمت‌ها پایین‌تر از عرف بازار باشد و گاهی بابت این موضوع سودی ندارم و تنها به‌خاطر اینکه مجموعه و نیروی کار را حفظ کنم، به کار ادامه می‌دهم. باتوجه به اینکه اوضاع بازار چندان خوب نیست، بقیه نیز قیمت‌های خود را پایین می‌آورند. شرایط بازار سخت است و حمایت مالی چندانی نیز ندارم. البته همکارانی هستند که چرم و یراق‌آلات با قیمت مناسب در اختیار ما قرار داده‌اند یا برخی در زمینه مدل به ما کمک کرده‌اند که ما آنها را فراموش نخواهیم کرد. امیدواریم برای همه خیر و برکت به همراه باشد، برای ما هم باشد.
مدل و رنگ کیف‌ها
این فعال حوزه کیف درباره مدل و رنگ کیف‌ها عنوان کرد: ما در ۵ رنگ مشکی، قهوه‌ای، عسلی، سرمه‌ای و طوسی کار میکنیم. به تازگی نیز رنگ سماقی به مجموعه رنگ‌ها اضافه کرده‌ایم. نقش چرم‌ها را در چند مدل داریم البته بیشتر طرح فلوتر را کار میکنیم. مدل‌های ما شامل ته‌لول، جلو مغزی، لزار، کیان و … می‌شوند. همچنین یک کوله‌پشتی، دوشی سرخونه کج، اداری همان مدل در سایز بزرگ تولید میکنیم. توکاری را از پفک شطرنجی استفاده میکنیم تا برای تبلت و لپ‌تاپ حالت ضربه‌گیر داشته باشد. از یراق‌آلات درجه یک استفاده میکنیم، برای نمونه از زیب با تراکم بالا استفاده میکنیم، چراکه زیب با تراکم پایین گیر می‌کند، از این‌رو زیب با تراکم بالا قیمت بیشتری دارد. سعی میکنیم هر رنگی که کار میکنیم، از زیب همان رنگ استفاده کنیم. در رنگ‌بندی، سعی ما بر آن است که رنگ یراق‌آلات به کیف نزدیک باشد. البته بستگی به خواست مشتری نیز دارد.
سلطانی در پاسخ به این پرسش که برای جوان‌ترهایی که وارد این حوزه می‌شوند چه صحبتی دارید، گفت: کار در این حوزه، کار سختی است و برای ادامه کار باید علاقه داشته باشند. یکی از دلایلی که سبب شد من در این کار باقی بمانم، علاقمندی‌ام به این کار است. اگر بدون علاقه وارد شوند، دوام نخواهند آورد. البته اگر بخواهند وارد این صنف شوند، باید با پشتوانه مالی قوی وارد شوند. من وسایل و ابزار را به‌تدریج گرفتم و وام دریافت کردم تا این ابزار را خریداری کنم. ابزار مجموعه من هم‌اکنون کامل است و صفر تا صد کار را یاد گرفته‌ام. همچنین باید یادآور شد که در این صنف رقابت زیاد است.
مشکل اصلی تورم است
وی در پاسخ به این پرسش که چرا کیف‌سازی در ایران قدرت نگرفته است، گفت: برخی برندهای کیف‌سازی در ایران پا گرفته‌اند. زمانی که وارد این صنف شدم تهیه مواد اولیه و ابزار راحت‌تر بود و نیروی کار در دسترس بود، اما هم‌اکنون نیروی کار متوقع شده‌اند. تمام مشکلات کارخانه‌ها و کارگاههای کوچک، مشکل تورم است. جنس خریداری‌شده این ماه با ماه بعد تفاوت می‌کند و این موضوع برای کارفرما سخت است و کارگر نیز توقع دارد که دستمزدش افزایش پیدا کند.
سلطانی در پایان از مجله اخبار صنعت چرم و کفش که در شرایط سخت تولیدکنندگان این صنف را همراهی کرده است، تشکر کرد.
