گیوه کفش دیرینه بسیاری از اقوام ایرانی به ویژه زاگرس نشینان از جمله اقوام ترک و لر بوده است.
این کفش نه تنها راحتی و سازگاری با نیازهای روز را برای مردمان آن روزگار فراهم می کرده بلکه نمادی از احترام به طبیعت بوده است به این ترتیب که در تولید گیوه از ضایعات و قطعه‌های کوچک برش چرم نیز می‌توان استفاده کرد. گیوه بارها قابل تعمیر است و هر جزئی از آنکه فرسوده شود در نهایت تعویض می‌شود. اگر نگاه دقیق‌تری به این موضوع بیاندازیم، این پاپوش ایرانی با صرفه جویی در استفاده از مواد اولیه و با دوام بالا، سال‌ها قابل استفاده است، در نتیجه زباله کمتری را به طبیعت تحمیل می‌کند. اگرچه گیوه این روزها نقش کمرنگی در زندگی ایرانیان دارد و کفش‌های صنعتی جای آن را در دل مصرف کنندگان باز کرده‌اند اما همچنان افراد بسیاری این کفش را به عنوان یک کفش راحت شناخته و حتی با افتخار به عنوان یک پوشش با اصالت و هویت در مراسم‌های خاص خود به پا می‌کنند. در حال حاضر در استان چهارمحال و بختیاری، بیشتر بختیاری‌ها از گیوه استفاده می‌کنند.
محمود رفیعیان یکی از معدود بازماندگان نسل گیوه دوزهای دهکردی است که از کودکی این کار را نزد پدر آموخته و قریب به ۶ دهه است در این حرفه مشغول است. دکان او را همه در بازار می‌شناسند و قدیمی‌های محل معمولاً پاسی از روز را در کنار خوش صحبتی‌های او سپری می‌کنند. داماد جوان رفیعیان نیز با علاقه‌ای وافر بیش از یک دهه است که به حرفه گیوه دوزی ورود پیدا کرده و خود را ادامه دهنده راه استادکاران قدیمی می‌داند. وی معتقد است جوانان با ورود به حرفه‌های این چنینی می‌توانند مانع از فراموشی هنرهای اصیل ایرانی شوند و خود نیز عاشقانه و با مهارت وصف شدنی در این حرفه فعالیت دارد.
