سلام بر عزیزانی که هر ماه مطالب ما را دنبال میکنند.
آخرین روز از اولین فصل قرن جدید هم گذشت و این روز مصادف شد با بیمهری دولتمردان به صنف و صنعت. این بیمهری نه فقط به دلیل مالیات، چک صیادی و گرانیهای ناشی از عوارض گمرکی و نرخ کارگری بلکه به خاطر روز بزرگداشت اصناف بود. تغییرات در زمان و مکان برگزاری روز ملی اصناف آن هم در روزهای آخر توجیه پذیر نیست. تصور کنید که یک روز را برای میهمانی بزرگ درنظر میگیرند و به یک باره بدون اطلاع رسانی کافی تاریخ و مکان آن را تغییر میدهند. اول تیرماه به 31 خرداد تغییر پیدا میکند و محل اجلاس سران نیز به مجلس منتقل میشود و اهالی صنف و صنعت با تواضع خاص خود تن به این تغییرات میدهند.
اما چرا این ماجراها باید برای صنعت و صنف اتفاق بیفتد؟ واقعا تقصیر خودمان نیست که با ما این کار را میکنند و خودمان مقصر ماجرا نیستیم؟ 15 سال است که با اتحادیهها در ارتباط مستقیم هستم. دوستی زمانی به من گفت که اتحادیهها نماینده بیجیره و مواجب دولتها در صنف و صنعت هستند. من با این حرف مخالفت کردم ولی اکنون میبینم که دولت چگونه صنف و صنعت را به بازی گرفته است. تا 29 خرداد هنوز بخشنامه مهلت تمدید اظهارنامههای مالیاتی داده نشده بود و مالیاتها هم هنوز مشخص نیستند.
دولت عزیز نمیداند که این گونه با اصناف و صنایع باحیا برخورد کردن چه عواقبی درپی خواهد داشت. در حال حاضر دستگاه پوز ملاک دریافت مالیات از اصناف شده است در حالی که وکلا، پزشکان و چند گروه دیگر به دلیل فرار از مالیات حق الزحمه خود را به صورت دلار، طلا و پول نقد دریافت میکنند و ماموران مالیاتی بالای سر اصناف و صنایعی که دارای جواز و تابلو و شناسنامه هستند، ایستادهاند.
تامین افزایش بودجه دولت با گرفتن مالیاتهای سنگین بر عهده اصناف افتاده است و این امر موجب گرانی و نارضایتی خواهد شد. آیا دولت نمیداند که با این سیاست اشتباه چه لطمهای به اعتماد و ارتباط مردم با خود میزند؟ خیلیاز ما اعتقاد داریم که 90 درصد از کسانی که باید مالیات پرداخت کنند از آن فرار میکنند و تا طرح دعوا شود و این پول بخواهد به خزانه دولت برسد شاید سالها طول بکشد و به دولت فعلی هم نرسد.
در نهایت تا وقتی که اتحادیههای ما که آنقدر بر سر انتخابات فعال هستند به قدرت و اهمیت کارشان پی نبرند و مسیر را به همین طریق ادامه دهند، اصناف که نقش یک چهارمی در جامعه را دارند موفق نخواهند شد.
افشين شادیمهر