«جوتی»، کفش سنتی و محبوب هندی‌هاست که این روزها به دلیل عدم تقاضا، افزایش قیمت و هجوم کفش‌های وارداتی چینی در آستانه فراموشی قرار گرفته است.
به گزارش اخبار صنعت چرم و کفش، بی‌تردید همه ما تا به حال به تماشای حداقل یک فیلم هندی نشسته‌ایم. فیلم‌هایی پر از رنگ و زیبایی که توجه هر بیننده‌ای را به خود جلب می‌کند. اما آیا تا به حال به کفش‌ها و پایپوش‌هایی که ستاره‌های بالیوودی به ویژه در فیلم‌های قدیمی می‌پوشیدند، دقت کرده‌اید؟
آیا می‌دانستید که یکی از مشاغل و صنایع بزرگ در هندوستان، صنعت تولید کفش سنتی یا همان «جوتی» است؟
«جوتي» یک کلمه به زبان اردو و به معنی کفش چرمی دست‌ساز است که از حدود ۴۰۰ سال پیش در هند شمالي و مناطق همجوار آن تولید و استفاده می‌شده است.
جوتی یکی از زیباترین انواع کفش‌های سنتی و بومی در جهان است که با چرم، دوخته و بر روی آن با نخ‌‌های طلایی و نقره‌ای، گلدوزی می‌شود.
مرکز اصلی تولید این نوع کفش، پنجاب هندوستان است اما این پایپوش در سایر شهرهای دیگر نیز با اسامی مختلفی تولید می‌شود.
در گوجرات به آن «بهارادی دیسی جودا» گفته می‌شود و در راجستان با نام «موجاری» شناخته می‌شود. «فلا»، «پابو» و «کولهاپوری» نیز از اسامی دیگر کفش سنتی هندوستان است.
یکی از ویژگی‌های جوتی، عدم تمایز پای چپ و راست است؛ به این معنا که هر لنگه از این نوع کفش قابلیت پوشیدن در پای راست یا چپ را دارد. در واقع این نوع کفش با گذشت زمان بر اساس فرم پا، شکل می‌گیرد.
زیره جوتی معمولا صاف است و در دو نوع مردانه و زنانه دوخته می‌شود. جوتی‌های مردانه دارای نوک تیز و کشیده و عموما پیچ خورده و خمیده به سمت بالا است. جوتی‌ها بخشی از لباس‌های تشریفاتی مردمان هندوستان است و در مراسم‌های مهمی چون مراسم ازدواج از آن استفاده می‌شود.
تا چند دهه گذشته دوخت جوتی، کفش محبوب هندی‌ها، صنعت بزرگی را در هندوستان به خود اختصاص داده بود. شغل اصلی بسیاری از خانواده‌‌های پنجابی تولید و دوخت جوتی بود و تمامی اعضای خانواده در این حرفه مشغول به فعالیت بودند.
بخش‌های مختلف دوخت جوتی در بین اعضای خانواده تقسیم می‌شد؛ برای مثال مردان خانواده چرم را برش می‌زدند و زنان دوخت گلدوزی بر روی جوتی را انجام می‌دادند.
به طور معمول هر خانواده پنجابی ۳۵ تا ۴۵ جفت جوتی در هفته تولید و به سایر استان‌ها و شهرها ارسال می‌کردند.
با گذشت زمان و پیشرفت تکنولوژی و ورود انواع کفش‌های مختلف، تقاضا برای جوتی کاهش پیدا کرد. علاوه بر اینکه افزایش هزینه‌های تولید چرم نیز بر قیمت تمام شده جوتی تاثیر گذاشت. از این رو بسیاری از صنعتگران به سمت تولید جوتی با چرم مصنوعی یا پلاستیک حرکت کردند.
کمبود مواد اولیه، عدم استاندارد‌سازی، عدم نوآوری و بهبود طرح‌ها، هجوم کفش‌های ارزان قیمت چینی، بهره‌وری پایین و ضعف در بازاریابی این محصولات، این صنعت بومی را رفته رفته در آستانه فراموشی قرار داد و باعث مهاجرت صنعتگران این صنعت به سایر مشاغل و شهرهای بزرگ شد.
منبع: artsandculture
